မင္းဟာ ယံုၾကည္ရာကို
ရင္ေသြးလိုလည္း ေမြးခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ ဒဏ္ရာေတြကို
ဆီမီးလိုလည္း ထြန္းခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ ကိုယ့္အနာ
ကိုယ့္လွ်ာနဲ့ ျပန္သပ္
ရွင္တတ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ
ကိုယ့္အေရျပား ကိုယ္လႊာ
ကိုယ့္အရိုးကို အပ္လိုေသြး
ကိုယ့္ဝတ္စံု ကိုယ္ခု်ပ္လို့
က်က်နန လွခဲ့ျပီးျပီပဲ။
သူငယ္ခ်င္း
သြားနွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ၾကယ္အစင္းစင္း ေျကြတဲ့
ေဟာဒီကမၻာေျမရဲ့ အနာတရေတြကို
စြမ္းသမွ် ကုစားဖို့
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။
သြားနွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ေနအစင္းစင္းပူတဲ့
ကမၻာေျမရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို
လက္ဖဝါးေတြနဲ့ ကာကြယ္ဖို့
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။
သြားနွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ကမၻာေျမရဲ့ ေၾကကဲြျခင္းဓာတ္ျပားထဲ
မင္းရဲ့ ကဗ်ာေတြ
မာတိကာစီဖို႔
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။
သြားနွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ေက်ာင္းနံရံတဝိုက္
ေဒါင္းအလံ ျပန္စိုက္တဲ့တစ္ေန့
ငါတို႔ .......... ။
မင္းကိုနိုင္
(၂ဝဝ၇ ျသဂုတ္လ ၇ရက္ေန့က တာရာမင္းေဝရဲ့ ဈာပနမွာ
၈၈ မို်းဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္စား မင္းကိုနိုင္ ေရးဖဲြ့ ရြတ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာ)
No comments:
Post a Comment