ေဆာင္းနွင္းမ်ားကသာ
သမိုင္းရဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္မယ္ဆိုရင္
တလိမ့္လိမ့္ ခယြင္းတဲ့
ေသြးနွင္းစက္ေတြ
တို ့ေျမမွာမိႈင္းမိႈင္းေဝေရာ့မယ္။
ေသသူရဲ့ အရိုးေတြက
ရွင္သူကို ဘာလုပ္ရ မယ္လို ့
အံ့ခီ်းဖြဖြ ရည္ညႊန္းၾကတာ
သမိုင္းလို ့ဆိုရမယ္။
ရာဇဝင္ဆိုးရဲ့
အရိုးတြန္သံ
ဘယ္သူ႔ထံပါး
သယ္ေဆာင္သြားမလဲ နွင္းတို ့ရယ္။
ဒီဘက္ ကမၻာေခတ္ရဲ ့
ရဲရင့္တဲ့ သမိုင္းေျကာင္းဟာ
တို ့ျပည္က ေက်ာင္းသားအေလာင္းေတြဆီမွာ ရိွိတယ္။
သားေပ်ာက္ရွာေနတဲ့ အေမကို
သူ ့ေအာက္က ေျမက
'ေမေမ' လို ့ တိုးတိုးေလးေခၚေနတယ္
ေမေမရယ္ ေမေမရယ္ ေမေမရယ္ ။
ဇာဘုရင္ရဲ့ စနစ္ဆိုးေျကာင့္
ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ရတဲ့
ရုရွားမေလးဟာ
အိပ္ရာထဲမွာ ငိုေနတယ္၊
ေနဝင္းရဲ့ စနစ္ေၾကာင့္
သူပုန္ျဖစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
လမ္းမေပၚမွာ တိုက္ပဲြဝင္ေနတယ္။
ဒီေန ့ပဲြဟာ
ရံွုးရံွုး နိုင္နိုင္
ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက ဆိုတဲ့ ပဲြမဟုတ္ဘူး
သူေသကိုယ္ေသ အျပိဳင္ႏႊဲ
ဝိညာဥ္ခ်င္း ရိုက္ခဲြတဲ့ ပဲြ ျဖစ္တယ္။
'ေဟ့ ျကိုးစင္'
ငါ ရင္ေကာ့ျပီး လာခဲ့မယ္။
ေရႊဘုန္းလူ
No comments:
Post a Comment