ေသာကေျမမွာ ပြင့္ေသာ ေမတၱာပန္း

အရွင္ထာဝရ (ဘယ္အစြန္) ၂၀၀၇ ေ႐ႊဝါေရာင္မွတ္တမ္းပံု

ဇတ္လမ္း အႏွစ္ခ်ဴပ္။
(Carol ၏ A Brief Interlude in the Tragety of Burma ကို အလင္းဆက္မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္သည္ - 1.1.2010)။

၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ အသက္ ၅၀ အဘြားအရြယ္ရိွ ကၽြန္မဟာ ၾသစေၾတလ်ႏိုင္ငံရိွ မိသားစုထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ၿပီးလို႕ ဆက္လက္ခရီးဆန္႕ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ရိွ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စာသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုကို ကၽြန္မကူညီမိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ စက္တင္ဘာသံဃာ့ လႈပ္ရွားမႈ အၿပီးမွာ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာရတဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕ေတာ့ ထူးျခားတဲ့ အရွင္ထာ၀ရဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးနဲ႕ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ဆံုႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပမႈ႕ေတြ ျဖစ္ေပၚဖို႕ စည္းရံုးခဲ့သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ေလးဟာ ကၽြန္မအဖို႕ေတာ့ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေတြ႕ဆံုခြင့္ရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္မဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ထြက္ခြာခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕ကို ဆက္လက္ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာလည္း ပိုၿပီး ခင္မင္ရင္းႏွီးလာပါေတာ့တယ္။ သူက ကၽြန္မကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး “အေမ” လို႕ေခၚသလို ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကို သားအရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္မိလာပါတယ္။

အရွင္ထာ၀ရ၏ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက သူ႕ ဘ၀အတြက္ အဓိကအလုပ္တစ္ရပ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ျပည္တြင္းမွာေနရတဲ့ သူရဲ႕အေျခအေနဟာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရ ၿပီး ၊ေနာက္ဆံုးေတာထဲကို ပုန္းေရွာင္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မ သူ႕ကို ကူညီဖို႕ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ျပန္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သူရဲ႕ဘ၀ဟာ အလြန္ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းၿပီး သူရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ ကၽြန္မကို ထိတ္လန္႕ခဲ့ရပါ တယ္။

ကၽြန္မ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ဆင္းလာမယ္သိရေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျဖသာသြားပါတယ္။ သူ႕အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မေပးမဲ့ အႀကံဥာဏ္ေတြကိုလည္း လုိက္နာပါမယ္လို႕ သေဘာတူတယ္။ သူေနရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟာ မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာတစ္ခုနဲ႕ တြဲဆက္ေနတာပါ။ ကၽြန္မက သူတို႕ေလးေတြကိုလည္း တတ္အားသ၍ လွဴဒါန္းေပးကမ္း ခဲ့ ပါတယ္။ ကေလးေတြက ကၽြန္မကို ပန္းကေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္း ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္။ တီး၀ို္င္းကေလးတစ္ခုနဲ႕ေတာင္ ႀကိဳဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အရွင္ထာ၀ရက ကၽြန္မကို ၿခံရံၿပီး ေက်ာင္းေပၚမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဆီ ကၽြန္မကို ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြဟာ အတန္းလိုက္ကေလးေတြ စီတန္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာပံုစံအတိုင္း လက္အုပ္ခ်ီထား ပံုကိုျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ၾကည္ႏႈးရပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္ ၁၀ တိုင္ကို ထြန္းညိႈ႕ပူေဇာ္ၿပီး ကၽြန္မအနာဂတ္အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္။

ကၽြန္မဟာ အေျခအေနဆိုးကို ေျပလည္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဒါကာၿမိဳ႕ရိွ UNHCR အစည္းေ၀းေတြကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မဟာ သူ႕ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံကို သြားဖို႕ ခြင့္ျပဳခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဆုတံ ဆိပ္ေတြ ရခဲ့တဲ့ Burma VJ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေၾကာင့္လည္း အရွင္ထာ၀ရဟာ ပိုမိုလူသိမ်ားလာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ပိုမိုရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကၿပီး ကၽြန္မအေနနဲ႕ဗုဒၶဘာသာကို အကၽြမ္းတ၀င္ရိွလာပါေတာ့တယ္။

………………………………………………………………………………

မေလးရွားႏိုင္ငံ ကြာလမ္လန္ပူ ဘူတာရံုကေလးကေန ရထားစထြက္ေတာ့ ကၽြန္မ မၿပံဳးပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ခရီးသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး စိတ္ကူးမရိွလို႕ပါပဲ။ ကေလး ၄ေယာက္၊ ေျမး တစ္ေယာက္ရိွတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အရြယ္ႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဒီအခြင့္အေရးကိုေတာ့ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ရိွပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ မိသားစုေတြကို ေတြ႕ဖို႕ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံကိုသြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီမွာ ၂လေလာက္ ေနျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလန္ကိုျပန္မဲ့ ကၽြန္မဟာ မေလးရွားမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး သင္ၾကားေရး အလုပ္တစ္ခုကို ရွာေနခဲ့မိပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို သြားဖို႕ ကၽြန္မဟာ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ကိုရထားနဲ႕ ၂ရက္ၾကာ ခရီးဆန္႕ခဲ့ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဟာ ကၽြန္မထင္ထားသလိုပါပဲ။ မထြက္ခင္ကတည္းက ကၽြန္မအေနနဲ႕ ၀က္ဆိုက္တစ္ခု၏ အေမးေတြကို ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ သင္ဟာ လူမႈမတရားမႈေတြကို စိတ္၀င္စားလား၊ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္က ျပသနာအေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားလားတဲ့၊ ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ ကၽြန္မအေျဖကေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့” Yes လို႕ပဲ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံအေနာက္ပိုင္းက နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္တဲ့၊ ျမန္မာနဲ႕နယ္ျခင္းနီးကပ္တဲ့ မဲေဆာက္(Maesot) ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကၽြန္မလည္ခဲ့ဘူးသမွ် ေနရာေတြနဲ႕ မတူ ျခားနားတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ အလြန္ပဲ စိတ္၀င္စားမိတယ္။ အခ်ိန္တိုကေလးအတြင္းမွာပဲ မ်ားျပားလွတဲ့ ျမန္မာအဖြဲ႕အစည္းေတြတည္းက အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ ကၽြန္မ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးကို စတင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဟာ အဂၤလိ္ပ္စာ လိုက္စားလိုသူ လူငယ္မ်ား ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ပဲ ၿခံ၀င္းတစ္ခုထဲမွာ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနတုိင္းလိုလို ကၽြန္မ တို႕ဟာသမိုင္းနဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားျခင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကျခင္း စတဲ့ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့ ဘ၀ တစ္ခုကို ရခဲ့တယ္လို႕ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

ကၽြန္မ သူတို႕ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလုိပဲ အဲဒီမွာ အျခား ဆရာ ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္သာ ျပည္ပကိုထြက္ေျပးလာၾကေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူတုိ႕ေလးေတြ တသိုက္နဲ႕ ေနရတာကိုပဲ ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ သူတို႕ဆီကလည္း ကၽြန္မ ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့တယ္။ မူလစာခ်ဳပ္က သံုးလျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လ အဲဒီမွာေနခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၃ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ ကၽြန္မအဂၤလန္သို႕ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ေတာ့ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ရိွခဲ့ပါတယ္။ တတ္အားသေရြ႕ေတာ့ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိႏိၵယ ျမန္မာနယ္စပ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းသြားၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ေဆးအကူအျဖစ္ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မ အဲဒီ ေဆးခန္းေလးဆီ သြားလည္ခ်င္တာ ၾကာပါၿပီ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာေတာ့ ကၽြန္မဆႏၵ ျပည့္၀ခဲ့ပါတယ္။ ခင္မင္ရသူေတြနဲ႕ ခဏတာေနဖို႕ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံကို ရက္တိုခရီးေလး စီစဥ္ၿပီး သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ မူလအစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းသြားၿပီး ကၽြန္မေျပာျပခ်င္တဲ့ ဇာတ္လမ္း စခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မ ဘဂ္လားေဒ့ရွ္ကိုေရာက္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္းခင္မွာပဲ စက္တင္ဘာသံဃာလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကေန တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း ေရာက္ရိွေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ျမန္မာစစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ႏိုမ္ႏွင္းခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ သံဃာလႈပ္ရွားမႈအၿပီးမွာ တိမ္းေရွာင္လာခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ကို ကၽြန္မ ရလိုက္ပါတယ္။ သူ႕နာမည္ကေတာ့ အရွင္ထာ၀ရ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ျမန္ မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာကိုယ္စားလွယ္မ်ားအဖြဲ႕ All Burma Monks Representative Committee ရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ဟာ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈကာလအတြင္း ရန္ကုန္ ဆူးေလဘုရား၌ ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံ ေကာ့ဘဇာ(Cox’s Bazar) က ဗုဒၶဘုရားေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုမွာ အရွင္ထာ၀ရ နဲ႕ေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ ကၽြန္မဘ၀ကို လံုး၀ေျပာင္းေစခဲ့ပါတယ္။ ယေန႕အခ်ိန္အထိ အရွင္ထာ၀ရဟာ ကၽြန္မအေပၚ ဒီေလာက္သက္ေရာက္မႈရိွေနတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ကၽြန္မနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီရဟန္းပ်ိဳကေလးဟာ ကၽြန္မေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ သူမ်ားနဲ႕မတူ ထူးျခားပါတယ္။ သူဟာ စကားေျပာဆိုရာမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို လံုး၀အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစပါဘူး။ စကားေျပာတဲ့အခါ သူဟာ ကၽြန္မကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ေလးေလးစားစား ေျပာတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕ အနည္းငယ္ေနထိုင္ရခက္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သူ႕စကားလံုးေတြထဲမွာ နစ္၀င္သြားပါေတာ့တယ္။

သူဟာ အဂၤလိပ္လို မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စကားျပန္အျဖစ္ ကူညီေပးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မတို႕ သူ႕ကို ဘယ္လို အေကာင္းဆံုး ကူညီႏိုင္မလည္းဆိုတာနဲ႕ အျခားဒုကၡသည္ေတြအတြက္လည္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခြင့္ဟာ အဲဒီခဏတာအတြက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲၿပီးေတာ့ အဲဒီအရာေတြကို အေလးထားလုပ္ ေဆာင္ဖို႕နဲ႕ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ ခက္ခဲေၾကာင္း ကၽြန္မ သိလာပါေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင္းလည္းေတာ့ မသိဘူး၊ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္အခိုးခံရၿပီး အိႏိၵယသြားဖို႕အစီအစဥ္ကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ထြက္ခြာၿပီး ၂ရက္အၾကာမွာ ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ခရီးရွည္ႀကီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေဆးခန္းက ကၽြန္မ တပည့္ေတြခမ်ာ ေရာက္လာၾကပါတယ္။

ကၽြန္မအေနနဲ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ား အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ ေစာ္ကားမႈမွဳ ကင္းလြတ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လန္ဒန္အေျခစိုက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားခိုလံႈေရးအဖြဲ႕(Women’s Refuge ) မွာ အလုပ္ျပန္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအလုပ္ကို ကၽြန္မ ျမတ္ႏိႈးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးဆႏၵေတြကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က အေျခအေနေတြဆိုကိုပဲ တိုးတိုးၿပီး ျပန္ ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။

အရွင္ထာ၀ရကေတာ့ ကၽြန္မကို ပံုမွန္အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ကၽြန္မတို႕ MSN မွာ မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥကၠာလို႕ ေခၚတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျပင္ပဘ၀နဲ႕ အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ အခု သူဟာ စစ္တေကာင္းနယ္မွာ ေနထိုင္ၿပီး ျပသနာေပါင္းစံုကိုလည္း ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားဘုန္းႀကီးအားလံုး ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းေတြထဲမွာ သီတင္းသံုးေနထိုင္ဖို႕ သြားၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ထာ၀ရကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ေနတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ UNHCR ကို သူ႕ရဲ႕လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင္းနဲ႕ က်ေရာက္ေနတဲ့ ခ်ိန္းေျခာက္မႈေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စာေရး အသိေပးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေျခအေနေတြဟာ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာၿပီး အရွင္ထာ၀ရ ေတာႀကီးထဲက ေက်ာင္းသခၤမ္းပဲ ျပန္ၿပီး သီတင္းသံုးရုံက လြဲၿပီး တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရိွ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ တဲ့ ၀င္ေငြနဲ႕ သက္ေတာင့္သက္သာ အိမ္မွာ ေနထိုင္ႏိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းပဲ ကူညီႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အရွင္ထာ၀ရခမ်ာ ကၽြန္မအ ေပၚ လံုး၀ ယံုၾကည္လာခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္မကို “အေမ”လို႕ ရင္္းရင္းႏီွးႏီွးေခၚတယ္။ ကၽြန္မကလည္း တကယ့္သားအရင္း တစ္ေယာက္လို သူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္။

သူက ကၽြန္မကို သူကို လာေတြ႕ဖို႕ တတြတ္တြတ္ ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မက သူ႕ကို သိုသိုသိပ္သိပ္ေနဖို႕ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူက သူအဖမ္းခံရၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕လည္း ဂရုမစိုက္ဘူး သူေတာထဲမွာ မေနခ်င္တာကိုပဲ ေျပာတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္လိုကူညီႏိုင္မလည္း သူထင္သလိုလုပ္လိုက္မွာကို ကၽြန္မ အလြန္စိုးရိမ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကိုသြားၿပီး ကူ ညီဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အရွင္ထာ၀ရ ကၽြန္မ လာမယ္ဆိုတာကိုသိရင္ပဲ စိတ္ေအးသြားၿပီး သူ႕အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို လိုက္နာပါ့မယ္လို႕ ဂတိေပးရွာတယ္။

ေတာႀကီးထဲက အရွင္ထာ၀ရေနရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟာ မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာနဲ႕ ဆက္ဆက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႕ရဲ႕ၾကင္နာမႈေတြအတြက္ ေက်းဇူးျပဳတဲ့အေနနဲ႕အလွဴအတန္း ျပဳခဲ့ပါၽတယ္။ ေတာႀကီးထဲကို ေတာ္ေတာ္ကေလး ကားေမာင္းသြားရပါတယ္။ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ ကားထဲက ထြက္ထြက္ျခင္းပဲ ရြာတီး၀ိုင္းက စတင္ တီးခတ္ၿပီး ကေလးေတြက ပန္းေတြနဲ႕ကၽြန္မကုိ ႀကဳိဆိုၾကပါတယ္။

အရွင္ထာ၀ရက ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို ၾကင္ၾကင္နာနာေဖးမၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကို ေခၚသြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတ့ာ ကေလးေတြက ဗုဒၶဘာသာဓေလ့အတိုင္း လက္အုပ္ကေလးေတြ ခ်ီလို႕ ။ လက္နက္ကိုင္ရဲေတြကလည္း ကၽြန္မကို ေစာင့္ၾကပ္ေပးၾကပါတယ္။ ရဲေတြကကၽြန္မကို ဘယ္သူလည္းလို႕ေမးျမန္းစစ္ေဆးတဲ့အခါ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ က ေနာက္ထပ္ေမးျမန္းတာ မလုပ္ရန္အတြက္ Takar ၃၀၀ကို လက္သိပ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အရွင္ထာ၀ရက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္နဲ႕ေတြ႕ဖို႕ ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးဟာ ေသးငယ္တဲ့ တဲကေလးသာျဖစ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္လည္း မရိွ။ အလင္းေရာင္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႕ ထြန္းညိႈရတယ္။ နံရံရဲ႕ အလည္မွာေတာ့ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္အတြက္ လွပတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခု ရိွပါ တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တပလႅင္ေခြထိုင္ၿပီး သူ႕အနားမွာထိုင္ဖို႕ကၽြန္မကို လက္ယပ္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မအဖြဲ႕ေတြလည္း ဘုရားေက်ာင္းေပၚသို႕ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္က ဖေယာင္းတိုင္ ၁၀ တိုင္ထြန္းညိႈၿပီး ကၽြန္မအနာဂတ္အတြက္ ဆြမ္းကို ဆႏၵျပဳေပးပါတယ္။ အရွင္ထာ၀ရဟာ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး သူရဲ႕ေနထိုင္ မႈအေပၚ ကၽြန္မ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မက လာရင္းကိစၥအေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ၿပီး မိဘမဲ့ေဂဟာရဲ႕ပတ္၀န္က်င္ကိုလည္း လိုက္လံၾကည့္ရႈခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ထူးထူးျခားျခားပြဲေလးနဲ႕ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အရွင္ထာ၀ရမပါပဲ ကၽြန္မ ျပန္လည္ မထြက္ခြာခ်င္ပါဘူး။ သူ႕အေနနဲ႕လည္း သူ႕အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မတို႕စဥ္းစားေပးေနစဥ္ကာလအတြင္း ကၽြန္မမိတ္ေဆြ မိသားစုနဲ႕ လာေနဖို႕ သေဘာတူညီမႈ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းက ထြက္ခြာလာတဲ့အခ်ိန္အထိ တီး၀ိုင္းကတီး ခတ္စဲျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ ၀မ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တည္းခိုရာအိမ္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ားလို႕ အရွင္ထာ၀ရအေနနဲ႕ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ မူလဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ နံနက္ေျခာက္နာရီ မထြက္ခြာခင္ သူ႕အနား မည္သူမွ် မရိွခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ၁၅ ႏွစ္တာ ၀တ္ဆင္ခဲ့တဲ့ လက္စြပ္တစ္ကြင္းကို အရွင္ထာ၀ရ သူ႕အား ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ သူနဲ႕ေ၀းေနေပမဲ့လည္း အၿမဲမိဘသဖြယ္ရိွေနတဲ့သေဘာကို ဆိုလိုတာပါ။

ဘဂၤလားေဒ႔္မွာရွိတုန္း က်န္မမွာ ၁၃ ရက္တြင္ ၆ ရက္ကို ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပဲ ကုန္ခဲ့ရတယ္ ။ အေျခအေနေတြကို ေျဖရွင္းဖုိ႔ UNHCR နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ အစည္းအေ၀းေတြပါ တတ္ေရာက္ေနခဲ့ရလုိ႔ေလ။ ကုိဥကၠာက အျမဲတမ္းလုိက္ပါေပးလို႔ အေဖာ္ရပါတယ္ ။ က်မ ေျခေထာက္ေတြ ေဖာေရာင္လာပါတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းတတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေနရလို႔ က်မေပ်ာ္ပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္တဲ့အထိ မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ UNHCR အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီျပသာနာကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အရွင္ထာ၀ရာကို ေတာၾကီးထဲကေန ထြက္ခြာဖုိ႔နဲ႔ သူအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး ကံမေကာင္စြာနဲ႔ပဲ အေျခအေနေတြ တိုးတတ္ မလာခဲ့ပါဘူး။ အရွင္ထာ၀ရမွာလဲ ၂၀၀၉ ဂြ်န္လ ၂၈ ရက္မွာ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီ အိႏိၶယသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ မိသားစု မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြလဲ အဲ့ဒီလုိခက္ခဲတဲ့ လေတြကို က်မနဲ႔အတူ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေနေပးၾကပါတယ္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ က်မ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့္ရွ္က အခက္အခဲေတြက က်မရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ စြမ္းအင္ေတြကို အမ်ားၾကီး ကုန္ေစပါတယ္။ က်မရဲ႕ လွ်ိ၀ွက္စြာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ အခုမွေတာ့ အဆံုးသတ္ ပန္းတုိင္ေရာက္လုနီးပါျပီ။

ဆုတံဆိပ္ေတြရခဲ့တဲ့ Burmar VJ ထဲက သူရဲ႕မွတ္တမ္း၀င္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္လဲ လူသိမ်ားလာပါျပီ။ အခုအခါမွာ သူဟာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သီတင္းသံုးေနျပီ အျခားႏွစ္ပါးေသာ ရဟန္းေတြကလဲ ကြ်န္မကို အေမလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလဲ ဗမာဘုန္းၾကီးမ်ားဆီမွ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေလ့လာေနရပါတယ္။ အရွင္ထာ၀ရဟာ အလြန္ကိုပဲ ထူးျခားသူပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ အစလည္ မရွိ ၊ အဆံုးလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ဒီဇာတ္လမ္းဆံုးသြားျပီလုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။