အဲဒီညက ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) ပရိ၀ုဏ္ရွိတဲ့ ေျမာက္ဥကၠလာနယ္ေျမတ၀ိုက္မွာ မီးပ်က္ၿပီး ေမွာင္မဲေနပါတယ္ (မီးက အဲဒီညမွ ပ်က္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ လာတဲ့ေန႔က ခပ္ရွားရွားပါ)။ က်ေနာ္ ေနတာက နီလာလမ္းထိပ္ (နီလာမွတ္တိုင္) မွာရွိတဲ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေဆာင္မွာပါ။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ ‘အမ်ဳိးသားေဆာင္’ က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တမွတ္တိုင္ပဲ ေ၀းပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကလာရင္ ေရွ႕တမွတ္တိုင္ျဖစ္တဲ့ ဥကၠာမွတ္တိုင္ (ဥကၠာလိမ္းထိပ္) မွာ ရွိပါတယ္။
ည (၈) နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အေဆာင္ေအာက္ထပ္က က်ေနာ့္အခန္းမွာ ေျမာင္းျမသား သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ စကားေကာင္းေနတုန္း အမ်ဳိးသားေဆာင္ဘက္ကေန လူအုပ္နဲ႔ ညာသံေပးၿပီး ေျပးလာၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရပါတယ္။ ပထမေတာ့ အရပ္သားေတြလား၊ ေဆးေက်ာင္းသားေတြလား၊ သူခိုးဖမ္းတာလား၊ ရန္ျဖစ္တာလား မသဲကြဲေသးဘူး။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုက်ယ္လာၿပီး စစ္သားေတြကို ႀကိမ္း၀ါးသံ၊ ေက်ာင္းသားကြလို႔ ေပါက္ကြဲေတာက္ေခါက္သံ၊ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပိုမိုနီးကပ္လာမွ တခ်ဳိ႕အသံေတြကို က်ေနာ္ က်က္မိၿပီး အမ်ဳိးသားေဆာင္က ညီငယ္ေတြမွန္း သိလိုက္ရတယ္။
ေဒါသူပုန္ထေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြက က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အေဆာင္ ေရွ႕တည့္တည့္က နီလာလမ္းထိပ္မွာရွိတဲ့ ဓမၼာ႐ံုကို လူအုပ္နဲ႔ ၀ိုင္းပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဓမၼာ႐ံုအနီးကို ကမန္းကတန္း ေျပးၾကည့္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားက အမ်ဳိးသားေဆာင္ကေန ကားေမာင္းယူလာၿပီး နီလာလမ္းကို ကန္႔လန္ျဖတ္ရပ္ကာ ဓမၼာ႐ံုအ၀တည့္တည့္ကို ကားမီးႀကီးေတြနဲ႔ ထိုးပါေတာ့တယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားအုပ္က “ေဟ့ေကာင္ေတြ သတိၱရွိရင္ အျပင္ထြက္ခဲ့စမ္း” လို႔ အထဲမွာရွိတဲ့ စစ္သားေတြကို ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္ေမာင္းဆဲဆိုၿပီး သံပန္းတံခါးကို ေျပးကန္သူက ကန္၊ ဓမၼာ႐ံုထဲကို ခဲနဲ႔ လွမ္းပစ္တဲ့သူက ပစ္နဲ႔ ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္ေနပါေတာ့တယ္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား အကုန္လံုးနီးပါး ေရာက္လာၾကၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြပါ ၀ိုင္းအံုလာေတာ့ လူအုပ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးသြားပါတယ္။
ခဲေတြနဲ႔ တဒံုးဒံုး တဒိုင္းဒိုင္း ထုေနတာကို ရပ္ၾကည့္ေနရင္း ဓမၼာ႐ံုထဲက စစ္သားေတြ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ခုခံမွာကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဓမၼာ႐ံုေရွ႕ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးသြားၿပီး ရင္းႏွီးတဲ့ ညီငယ္ေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသအရွိန္တက္ေနတဲ့ ညီငယ္ေတြက “အစ္ကိုတို႔ အသာေန” ဆိုၿပီး ဆြဲမရလြဲမရ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ကားမီးထိုးထားတဲ့ ဓမၼာ႐ံုထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စစ္သားေတြက ေသနတ္ကုိယ္စီကိုင္ၿပီး အေနာက္ဘက္နံရံမွာ ကပ္ေနၾကတယ္ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထဲကေန အတြဲလိုက္ ဆြဲလိုက္လို႔ကေတာ့ ပစ္ကြင္းေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ကံမေကာင္းရင္ ေသြးေျမက်တဲ့ထဲ ပါသြားႏိုင္တယ္)။ စစ္သားေတြက ရပ္ကြက္လံုၿခံဳေရးတာ၀န္နဲ႔ ဓမၼာ႐ံုထဲမွာ စတည္းခ်ေနၾကသူေတြပါ။
တအံုးအံုးထုရင္း ဓမၼာ႐ံုသံပန္းေတြ ေကြးခ်ဳိင့္ကုန္ေပမယ့္ စစ္သားေတြ ထြက္မလာၾကတဲ့အဆံုး ေဒါသအရွိန္ အျမင့္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက သံပန္းတခါးကို ႐ုိက္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆနာရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကိုလည္း ဂဃနဏ မသိ၊ သူတို႔ေလာက္လည္း ေသြးမဆူတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ (က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ အထဲက စစ္သားေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ပစ္ခတ္လိုက္မွာကို ေၾကာက္လို႔) က်ည္ကြယ္ေလာက္တဲ့ ေနရာအထိ ေနာက္ဆုတ္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။
ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ေသြးဆူေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသား ညီငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္အသက္အႏၲရာယ္ကိုယ္ မျမင္ၾကေတာ့ဘဲ သံပန္းတခါးပြင့္ေအာင္ အုတ္ခဲေတြနဲ႔ တဒံုးဒံုး တဒိုင္းဒိုင္း ထုေနၾကေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနရင္း သံပန္းတံခါး ပြင့္သြားလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ညီေတြ အႀကီးအက်ယ္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းကုန္ၾကေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ေသြးပ်က္ေနေတာ့တယ္။ တံခါးပြင့္သြားရင္ေတာ့ အထဲက စစ္သားေတြကလည္း (သူတို႔ေသနတ္ေတြမွာ က်ည္ဆန္ရွိရင္) ခုခံတဲ့အေနနဲ႔ ပစ္ၾကေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေသာ့ဖ်က္ေနခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မတယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္း ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်လို႔ အရွိန္တန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြက စစ္သားေတြကို ျပန္ခ်ရမွ ေက်နပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနတာမို႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းက နည္းမ်ဳိးစံု ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုေပမယ့္လည္း နားမ၀င္ၾကဘူးျဖစ္ေနတယ္။ “သားတို႔ရယ္၊ ဆရာတို႔ကို သနားၾကပါကြာ” လို႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရဲ႕ ေျပာဆိုသံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက “ဆရာႀကီးတို႔ ေဘးဖယ္ေန၊ ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေစာ္ကားတာ။ က်ေနာ္တို႔ ခ်မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာေနတယ္။ ဓမၼာ႐ံုထဲကို ခဲနဲ႔ပစ္သူေတြကလည္း ဆက္ပစ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလို ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းတို႔ ငိုသံပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ေနခ်ိန္မွာပဲ မီးထိုးၿပီး အျပင္းေမာင္းခ်လာတဲ့ စစ္ကားတန္းႀကီး လူအုပ္အနီးကို ထိုးရပ္ပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚကေန စစ္ေဒသမႉးဆိုသူ ဆင္းလာၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စကားေျပာေနတဲ့ဆီ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျခအေနကို အက်ဥ္း႐ံုး ေမးေနပံုေပၚတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက “ဒီေကာင္ေတြကို ထုတ္ေပး၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်တဲ့ေကာင္ေတြကို ျပန္ခ်ရမွ ေက်နပ္မယ္” လို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္ေဒသမႉးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ညိႇႏႈိင္းေျပာဆိုရင္း ေစ်းတည့္သြားပံုေပၚတယ္။ စစ္ေဒသမႉးက “အိုေက မင္းတို႔ကို ထုႏွက္သြားတဲ့ စစ္သား ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာကို ျပ၊ ၿပီးရင္ တေယာက္ခ်င္း စိတ္ႀကိဳက္ထိုး၊ စိတ္ႀကိဳက္ကန္” လို႔ ေျပာသံၾကားရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ စစ္ေဒသမႉးက သံပန္းတံခါးနားကပ္သြားၿပီး အထဲက စစ္သားေတြကို တံခါးဖြင့္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ အဲဒီအထိလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ပူပန္ေနတုန္းပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ အုပ္လိုက္ေျပး၀င္သြားၿပီး ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ႐ုန္းရင္ဆန္ခတ္ျဖစ္ကုန္မွာကို စိုးရိမ္ေနမိတာပါ။ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ ေသနတ္ရွိသူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရင္ေတာ့ ေသနတ္လက္မဲ့ဘက္ကပဲ အက်အဆံုးမ်ားဖို႔ ရွိတာကိုး။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ညီငယ္တေယာက္နဲ႔ စစ္သားတေယာက္ခ်င္းေရာ၊ စစ္သား (၁၀) ေယာက္ ဆိုရင္ေကာ မလဲႏိုင္ပါ။ စစ္သားနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသား မတူမတန္ဘူးဆိုတဲ့ အထင္အျမင္ေသးတဲ့ စိတ္မ်ဳိးေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ (က်ေနာ့္မွာ အဲဒီစိတ္မ်ဳိးလည္းမရွိ)။ က်ေနာ့္ညီငယ္ေတြရဲ႕ အသက္ေတြ အလဟႆ ဆံုး႐ံႈးကုန္မွာကို ႏွေျမာျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ဒီအသက္အရြယ္ ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ရင္းႏွီးစိုက္ထုတ္ခဲ့ရသလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ကိုယ္ခ်င္းစာမိလို႔ပါပဲ။
ေတာ္ေသးတယ္။ တံခါးပြင့္ေတာ့ ထု႐ုိက္ခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားၿပီး ဘယ္စစ္သားလဲဆိုတာကို ျပခိုင္းတယ္။ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက အ၀မွာ ေနခဲ့တယ္။ ဆြဲထုတ္လာတဲ့ စစ္သားေတြကို (သံုးေယာက္လား ေလးေယာက္လား မမွတ္မိေတာ့) ကားမီးထိုးထားတာနဲ႔ တည့္တည့္ ဓမၼာ႐ံုအတြင္းထဲမွာ လက္ေနာက္ပစ္ခိုင္းၿပီး တန္းစီရပ္ခိုင္းထားတယ္။ ေခါင္းငံု႔ခိုင္းထားတယ္။ ၿပီးမွ စစ္ေဒသမႉးက ေက်ာင္းသားေတြဘက္လွည့္ၿပီး “ကဲ ႀကိဳက္တဲ့သူ တေယာက္ခ်င္းထိုး။ ေက်နပ္တဲ့အထိ ထိုးပါ။ ထိုးတဲ့သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္ယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သူ ထိုးမယ္၊ ငါ ထိုးမယ္ ျဖစ္ေနၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဗလခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ တေယာက္ခ်င္း စိတ္ႀကိဳက္ ေျပးကန္၊ ေျပးထိုးၾကပါေတာ့တယ္။ စစ္သားေတြလည္း သူတို႔စစ္ေဒသမႉးရဲ႕ အမိန္႔အတိုင္း ဘာမွျပန္မခုခံရဲဘဲ ေမ့ေမ်ာကုန္တဲ့အထိ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္ခံလိုက္ရတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္လို႔ အားရေက်နပ္ေတာ့မွ စစ္ေဒသမႉးက အားလံုးအေဆာင္ျပန္ၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း “ေက်နပ္တယ္ ေက်နပ္တယ္” လို႔ ေအာ္ဟစ္လူစုခြဲၿပီး အေဆာင္ျပန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္ခံရတဲ့ စစ္သားေတြကိုေတာ့ စစ္ကားေတြေပၚ ၀က္တင္သလို တပါတည္း တင္သြားပံုရပါတယ္ (ဓမၼာ႐ံုလည္း ေနာက္ေန႔မနက္ကစၿပီး လံုး၀ရွင္းလင္းသြားလို႔ ရပ္ကြက္လူထု ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကပါတယ္)။
လူစုကြဲၿပီး အျပန္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ ညီငယ္တခ်ဳိ႕ကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ျပႆနာရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကို ဂဃနဏ သိရေတာ့တယ္။ ရပ္ကြက္လံုၿခံဳေရး ကင္းလွည့္တဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသားေဆာင္က ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ လမ္းေပၚမွာ ထိပ္တိုက္တိုးၿပီး စစ္သားေတြ စစ္ေဆးေမးျမန္းရာကေန စကားမ်ားၾကတယ္၊ အဲဒီေနာက္ စစ္သားေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းကို ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထု၊ လူကို ကန္ေက်ာက္တာမွာ ေခါင္းေတြ ေပါက္ၿပဲကုန္ၿပီး ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ အေဆာင္ကို ျပန္လာတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီမွာ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးဆူကုန္ၿပီး ဓမၼာ႐ံုကို ခ်ီတက္လာၾကတာပါတဲ့။
ျပႆနာမီးေတာက္ကေတာ့ အဲဒီညမွာပဲ အၿပီးၿငိမ္းသြားတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း စစ္ေဒသမႉးရဲ႕ ေျဖရွင္းပံုကို ေက်နပ္သြားၾကပံုေပၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွန္လဲ၊ ဘယ္သူမွားလဲ၊ ေျဖရွင္းပံု တရားနည္းလမ္းက်သလား မက်ဘူးလားဆိုတာကို တကန္႔ခ်င္း ျပန္ေတြးေနမိတယ္။
ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ စစ္သားေတြဘက္ကို ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္လိုျပႆနာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ စစ္သားေတြအေနနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထု၊ ကန္ေက်ာက္တာ မွားတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ကာဖ်ဴးထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သူတို႔မွာ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္မ်ဳိးလည္း ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ ေသနတ္ကိုင္ရလို႔ အေခ်ာက္တိုက္ ခ်ဳိႂကြအႏိုင္က်င့္ခ်င္ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚနဲ႔ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဆိုၿပီး ခြဲျခားၾကည့္ျမင္တတ္တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ဳိးလည္း သူတို႔မွာ ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ အဲသလို မေတြးတတ္ မျမင္တတ္ဘဲ ျပည္သူမွန္သမွ်၊ သူတို႔ကို ကလန္ကဆန္လုပ္တဲ့သူမွန္သမွ် ရန္သူလို႔ ႐ႈျမင္တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ဳိး ေခါင္းထဲစြဲေနေအာင္ သူတို႔ကို မေသ႐ံုတမယ္ ထမင္းေကြၽးထားတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုက ႐ိုက္သြင္းထားတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ျမင္တာက ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ထုတာ စစ္သားေတြဆိုေပမယ့္ အဓိက တရားခံကေတာ့ စစ္သားေတြကို မွန္ကန္မွ်တတဲ့ အျမင္မ်ဳိး မ႐ႈျမင္တတ္ေအာင္ စနစ္တက် ေသြးခြဲေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့၊ ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးဆြဲေနတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုပဲျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။
ေဆးေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း ခံရသူေတြဆိုေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ စစ္သားေတြကို ထိုက္တန္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားဥေပဒလမ္းေၾကာင္းအရ မဟုတ္ဘဲ ေသြးဆူၿပီး ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပန္ေျဖရွင္းခ်င္တာကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မမွန္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ေပမယ့္ တရားဥပေဒမရွိတဲ့သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္မွာမို႔ မမွားဘူးလို႔လည္း ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ န၀တ/နအဖေခတ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ တရားဥပေဒအရ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ျပႆနာဆိုတာက မရွိသေလာက္ရွားတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပစ္ဒဏ္ျပန္ေပးခ်င္သလို၊ ျပန္ေပးခြင့္ရလိုက္လို႔ ေက်နပ္သြားၾကတာကိုလည္း နည္းလမ္းမမွန္ေပမယ့္ အလြန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ျပႆနာကို တခါတည္း မီးၿငိမ္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ စစ္ေဒသမႉးေနရာကို ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သူ ေျဖရွင္းတဲ့ပံုဟာ တရားနည္းလမ္းမက်ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ တကယ္ဆို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ သူ႔စစ္သားေတြကို ႐ံုးတင္စစ္ေဆးၿပီး အျပစ္ေပးရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္႐ံုးဘယ္ကနားကို လာပါ၊ ေသခ်ာစစ္ေဆး အျပစ္ယူေပးပါမယ္လို႔ အာမခံႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာ သူ႔မွာမရွိသလို အထက္အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ အျမန္ဆံုး မီးၿငိမ္းေအာင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ အျပတ္ရွင္းဖို႔ စစ္မိန္႔ေပးထားပံုေပၚတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးဆူေနပံုကလည္း ေသြးေျမက်မွ လူစုခြဲလို႔ရမယ့္ပံုျဖစ္ေနေတာ့ ျပႆနာမရွည္ခ်င္တဲ့အဆံုး တခါတည္း မီးၿငိမ္းမယ့္ နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လုပ္သြားတာလို႔ပဲ ျမင္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့ နီလာဓမၼာ႐ံုအေရးအခင္းကို ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ အထုခံ၊ ကန္ေက်ာက္ခံရတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း အနာခံရသလို ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ႀကိဳက္ျပန္ထိုးတာကို ခံလိုက္ရတဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေသလုေမ်ာပါးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ အထက္စစ္အာဏာပိုင္ေတြအႀကိဳက္ ျပႆနာကို တခါတည္း မီးၿငိႇမ္းသတ္ႏုိင္တဲ့ စစ္ေဒသမႉးကေတာ့ အျမတ္ထြက္သြားၿပီး ရာထူးေတာင္ တက္သြားမယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ေတာ့ စစ္ေဒသမႉးရဲ႕ ေျဖရွင္းပံုက ေသြးခြဲခံထားရတဲ့ ျပည္သူ (စစ္သားေတြ) နဲ႔ စစ္အုပ္စုကို မုန္းတီးနာၾကည္းေနတဲ့ ျပည္သူ (ေဆးေက်ာင္းသားေတြ) ကို ပမာေျပာရရင္ အိမ္ၾကက္ခ်င္း ခြပ္ခိုင္းၿပီး မီးၿငိႇမ္းလိုက္သလိုမ်ဳိးလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ဒီပြဲမွာေတာ့ သူအမိန္႔ေပးလို႔ရတဲ့ ၾကက္ (စစ္သားေတြ) ကို တဖက္သတ္ အနာခံခိုင္းၿပီး သူအမိန္႔ေပးလို႔မရတဲ့ ၾကက္ (ေဆးေက်ာင္းသားေတြ) ေက်နပ္ေအာင္ ပြဲသိမ္းေပးလိုက္တဲ့ သေဘာေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ စစ္တပ္နဲ႔ ျပည္သူကို ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တာခံေနရတဲ့ကာလအတြင္း ျပည္သူခ်င္း (စစ္သားနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသား) ျဖစ္ၾကတဲ့ပြဲမွာ စစ္ေဒသမႉးက စစ္အုပ္စုအလိုက် တာ၀န္ေက် နယ္႐ုပ္တ႐ုပ္အျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္ ကျပအသံုးေတာ္ခံသြားတာပါပဲ။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ စစ္သားေတြပါ ခံလိုက္ရတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက တရားခံစစ္စစ္ကေတာ့ ျပည္သူကို စနစ္တက် ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ (အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ခြပ္ခိုင္း) ရင္း စစ္ေဒသမႉးလို နယ္႐ုပ္ကို ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးဆြဲေစခိုင္းေနတဲ့ ကလိန္ကက်စ္ စစ္အုပ္စုသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း ပဲခူးျဖစ္ရပ္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး ျပန္ေျပာင္းသတိရမိတဲ့ အေရးအခင္းေလးတခုကို တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ ။
ေနာက္ဆက္တြဲ ။ ။ အဲဒီညက ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္ခံလိုက္ရတဲ့ စစ္သားေတြ ေသသလား၊ ရွင္သလား မသိရေတာ့ေပမယ့္ စစ္သားေတြ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထု၊ ကန္ေက်ာက္တာ ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ့ ေခါင္းေပါက္ၿပဲတာ ခ်ဳပ္ဖို႔ ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ံု ခြဲစိတ္ေဆာင္ကို သြားတယ္ၾကားလို႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လူစုကြဲတာနဲ႔ ေဆး႐ံုေပၚ လိုက္သြားပါတယ္။ ညီငယ္ကို တြန္းလွည္းေပၚမွာပဲ ခ်ဳပ္ေပးေနတယ္။ တြန္းလွည္းေဘးမွာ လူေတြ ၀ိုင္းအံုေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေခါင္းေပါက္တဲ့ ညီငယ္ကို အမႈဖြင့္ဖို႔ေျပာေတာ့ တာ၀န္က် ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသူ) မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူက အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္းပီပီ ျပႆနာရွည္မွာစိုးလို႔ အမႈမဖြင့္ဘဲ ခ်ဳပ္ၿပီး ဒီအတိုင္းပဲ ေနလိုက္ေစခ်င္ပံုေပၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းေပါက္တဲ့ ညီငယ္ကို တရားနည္းလမ္းအတိုင္း အမႈဖြင့္ဖို႔ တုိက္တြန္းအားေပးၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညီငယ္ အမႈဖြင့္မဖြင့္ေတာ့ မသိ၊ ေနာက္တေန႔မွာ ေဆးပညာဌာနက ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာေဒၚစန္းျမက က်ေနာ့္ကို ေခၚသတိေပးလို႔ အဲဒီညက ေခါင္းခ်ဳပ္တာကို ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနတဲ့အထဲမွာ အရပ္၀တ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤေဆာင္းပါးသည္ (၁၄) ႏွစ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို စိတ္မွတ္ဉာဏ္တြင္ ထင္က်န္သေလာက္ ပံုေဖာ္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးေရးသားရျခင္းအေၾကာင္းတြင္ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ က်ေနာ္၏ အေတြးစမ်ားကို မွ်ေ၀လိုျခင္းသာ အဓိကျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့သူမ်ားက အေၾကာင္းအရာ အခ်က္လက္တခ်ဳိ႕ မျပည့္စံု၊ လြဲမွားေနသည္ဟု ေထာက္ျပၿပီး ျဖည့္စြက္ျပင္ဆင္ေပးလာမည္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment