မုဆိုးဆိုတာ တခါတရံ ကံမေကာင္းရင္ သားေကာင္ ျပန္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သတင္းမုဆိုးေတြလည္း ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ဟာ သတင္းသားေကာင္ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး သတင္းသမား ကိုယ္တိုင္က သတင္းျဖစ္သြားေရာ။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိေနတဲ့ သတင္းစာေစာင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သတင္းသမားေတြေတာင္ အေနအထိုင္ အေမးအျမန္း ဆင္ျခင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျပည္ပမွာ အေျခစိုက္တဲ့ မီဒီယာေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္ေတြ၊ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ အထူးေျပာစရာလိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေညာင္သီးလည္းစား၊ ေလးသံလည္း နားေထာင္တတ္ေအာင္ က်င့္ထားရတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိေနတဲ့ သတင္းစာေစာင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သတင္းသမားေတြေတာင္ အေနအထိုင္ အေမးအျမန္း ဆင္ျခင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျပည္ပမွာ အေျခစိုက္တဲ့ မီဒီယာေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္ေတြ၊ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ အထူးေျပာစရာလိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေညာင္သီးလည္းစား၊ ေလးသံလည္း နားေထာင္တတ္ေအာင္ က်င့္ထားရတယ္။
ျပန္ၾကားေရး ဝန္ၾကီးဌာနေအာက္က စာေပစိစစ္ႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ဌာနမွာ သတင္းစာေစာင္ေတြဟာ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ခံၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ထုတ္ေဝရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားျပည္သူကို အသိမေပးခ်င္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာ သတင္းတခုခု ပါလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္တိုက္ကို သက္ဆိုင္ရာဌာနက ျပႆနာရွာပါေတာ့တယ္။ စိစစ္ေရးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူ၊ အမည္ရာထူးေဖာ္ျပရန္၊ သတင္းအတြက္ ဂ်ာနယ္က တာဝန္ယူရန္၊ ဌာနဆိုင္ရာ သေဘာတူညီ ေထာက္ခံခ်က္ တင္ျပရန္ ဆိုတာေတြက အပတ္စဥ္ ၾကံဳေနရတာမို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဟာ အေရထူေနၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဝန္ၾကီးဌာနေတြဆို သူတို႔ဌာန သတင္းမ်ားပါလာရင္ ဘာပါလာပါလာ လံုးဝခြင့္မျပဳရန္ဆိုၿပီး စိစစ္ေရးကို ၾကိဳတင္အသိေပး အေၾကာင္းၾကားထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးကလည္း ဂ်ာနယ္ေတြ မွားရင္သာ ဘာေၾကာင့္ပါ ဆိုတဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ ေတာင္းတတ္တာ၊ သူတို႔ ျဖဳတ္တာပယ္တာေတြက် ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမးလည္း မရပါ။
ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ေဖာ္ျပခြင့္မရႏိုင္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြ၊ ျပည္တြင္းက ေမးရင္ ေျဖဖို႔ ခက္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြဟာ ျပည္ပမီဒီယာေတြကေနတဆင့္ ျပည္သူေတြသိေအာင္ တင္ျပရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး သတင္းစာသမား ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနရတာဟာ ခ်မ္းသာဖို႔လမ္း၊ လူမႈဘဝေတြ အဆင္ေျပႏိုင္တဲ့ လမ္းရယ္လို႔ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ဝါသနာအရင္းခံရယ္၊ အမ်ားအက်ဳိးျပဳမႈ လုပ္ခ်င္တာရယ္ေတြေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ဘဝကို မက္မက္ေမာေမာ လုပ္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သတင္းေထာက္လစာ၊ သတင္းစာမူခ ရတာတို႔ထက္ ကိုယ္ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြ တုန္လႈပ္သြားရတာမ်ဳိး၊ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိသြားတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ရတဲ့ပီတိကို ပိုမက္ၿပီး သတင္းေထာက္လုပ္ေနၾကသူေတြက အမ်ားသားပါ။
သတင္းစာပညာရဲ႕ အေျခခံက်င့္ဝတ္မွာက သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ မိမိ ဘယ္သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ သတင္းေထာက္ ဘယ္သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ယခုသိလိုသမွ် ေမးျမန္းတာေတြကို သတင္းအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပမိတ္ဆက္ဖို႔ အေရးၾကီးအခ်က္ တရပ္အေနနဲ႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ျပည္ပအေျခစိုက္ သတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲဲ့ ျပည္တြင္းမွာေနသူ သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ ကိုယ္ဘယ္သတင္းဌာနကပါလို႔ ထုတ္ေဖာ္မိတ္ဆက္ သတင္းယူဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မတုန္း။ ကိုယ္ေမးမိတဲ့သူက သာမန္ျပည္သူထဲက လူတေယာက္ဆိုရင္ ထေျပးသြား႐ံု၊ မေျဖႏုိင္ဘူး အျငင္းခံရ႐ံုနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ေပမယ့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ သတင္းေပး တိုင္တန္းခံရၿပီး ေထာင္နန္းစံရမွာပါ။
တခါတေလ ကိုယ္ရထားတဲ့ သတင္းအစအနေတြက အထဲကေန လိုက္ဖို႔ အဆင္မေျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးက် သတင္းအစအန အခ်က္အလက္အျပည့္အစံု ေမးသင့္တဲ့ လူေတြကို ျပည္ပအေျခစိုက္ မိခင္သတင္းဌာနဆီ ပို႔ေပးလိုက္ရတယ္။ ဌာနမွာ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္က တာဝန္ယူၿပီး ျပည္တြင္းကို ေခၚဆိုေမးျမန္း ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္ရတဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြ ရွိေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုရင္းက အျဖစ္မွန္ သတင္းတပုဒ္ကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္ႏိုင္ဖို႔သာပဲ ျဖစ္တယ္။
တကယ္တမ္း ေျပာမျပလည္း သိႏိုင္တာကေတာ့ ျပည္တြင္းကေန ျပင္ပမီဒီယာအတြက္ အလုပ္လုပ္္ေပးေနသူ တရားမဝင္ သတင္းေထာက္တေယာက္ ဘဝဟာ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္ ၾကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တဘဝလံုး အဖမ္းခံ၊ အႏွိပ္စက္ခံၿပီး လဲရေလာက္တဲ့ သတင္း ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ အၿမဲ ေခါင္းထဲထည့္ စဥ္းစားေနရတယ္။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာနဲ႔ တန္လား၊ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ငါ့တဘဝလံုးရင္းၿပီး ေဖာ္ထုတ္လိုက္ရင္ျဖင့္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အားလံုးေကာင္းစားသြားမွာလား၊ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ လဲသင့္လဲရမွာေပမယ့္ တခါတခါ မိုက္႐ူးရဲမဆန္သင့္တဲ့ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေနရဦးမယ့္ အေျခအေနေတြကို ထည့္တြက္ေတြးရတာကလည္း သတင္းတပုဒ္ရဖို႔ ၾကိဳးစားရတာထက္ ပိုခက္ေသးေတာ့။
အဲဒီလို အေျခအေနေတြ၊ သိပ္ေျခလွမ္းမၾကဲဘဲ အသာဒိုင္လွ်ိဳလုပ္ရတဲ့ ကိစၥေတြ၊ သိလည္း မသိေစ၊ ျမင္လည္း မျမင္ေစ သတိထားရတဲ့ အေနအထားေတြ၊ ဒီလိုမ်ဳိး သတင္းေတြဟာ ဘယ္သူဘယ္ဆိုဒ္ကေန ထြက္ေနတာေတြကို မရိပ္မိေစဖို႔ ဆင္ျခင္ရတာမ်ဳိး ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ေနေနရတာမ်ဳိးေတြ တခါတေလ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိခင္သတင္းဌာနက အထက္လူၾကီး အယ္ဒီတာဆရာမ်ားက သတင္း တက္မလာတာၾကာရင္ ေထာင္းပါေတာ့တယ္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လစာ အလကားထိုင္ယူေနတယ္ အထင္မွားပါေတာ့တယ္။ အထဲမွာေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကိုယ္ေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္မို႔ ရွင္းျပေျပာျပရတယ္။
ျမန္မာျပည္က လူေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ အိုက္တင္ေပးတတ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္ေတြမ်ား သတင္းအတြက္ လိုအပ္လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ျဖင့္ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ႐ံုးဌာနေတြမ်ား ႐ိုက္မိရင္ျဖင့္ ပိုဆိုးေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္ပသတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဟာ ကင္မရာခိုး႐ိုက္နည္းလည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လုပ္ၾကရတယ္။ မီးေလာင္သတင္းေတြ၊ ဗံုးကြဲသတင္းေတြ မ်ားသြားၿပီး ထင္ထင္ေပၚေပၚ မ႐ိုက္မိေလနဲ႔ ရွင္းလို႔ကို ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္းက ဘယ္သတင္းစာေစာင္မွာ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ပါလို႔ သက္ေသမျပႏိုင္ရင္ေတာ့ ေညာင္းေပေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ။
စစ္အာဏာရွင္ေတြက သတင္းေထာက္ေတြကို ၿငိႇဳးမယ္ဆိုလည္း ၿငိႇဳးေလာက္ပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ဆႏၵျပမႈေတြ၊ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ နာဂစ္ေဘးဒုကၡလိုမ်ဳိး ၾကီးၾကီးမားမား အျဖစ္အပ်က္ သတင္းေတြ အျပင္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ စိစစ္ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ ၾကားထဲကေန ကမၻာသိျဖစ္ကုန္ေတာ့ မဟာအရွက္ေတာ္ ကြဲၿပီး ေရႊစိတ္ေတာ္က သတင္းေထာက္ေတြအေပၚ အတိုးခ်ၿငိႇဳးေလၿပီေပါ့။
တရားဝင္ ကဒ္ကိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ေတြေတာင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အမ်က္မရွေအာင္ ၾကည့္က်က္ေပါင္းေနရေသးတာပဲ။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက သတင္းအပို႔ေကာင္းလို႔ ဖုန္းအပိတ္ခံထားရဆဲသူေတြ၊ ကင္မရာအသိမ္းခံခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊ စစ္ေၾကာေရးမွာ တေနကုန္ ေနခဲ့လိုက္ရသူေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္း သတင္းၾကီးေတြ ရွိလာျဖစ္လာရင္ေတာင္ သူတို႔ေတြမွာ အေရးအသား သတိထားၾကတဲ့သူ အေမးအျမန္း ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့သူ အခ်ဳိ႕ေတြ ရွိတယ္ေလ။
ကိုယ္ၾကားဖူးတာတခုက ရဲသတင္းအထူးတပ္ဖြဲ႔ (အက္စ္ဘီ) က လူေတြဆို ျပည္ပအေျခစိုက္ စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္ဘက္ မီဒီယာေတြက သတင္းေတြဖတ္ၿပီး အထက္လူၾကီးကို တင္ျပၿပီး ေဖာ္လိုးအပ္ ျပန္လိုက္ရတာေတြ ရွိဆိုပဲ။
ျပည္တြင္းမွာ တရားဝင္ ထုတ္ေဝခြင့္ ရထားတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ လုပ္ေနပါရဲ႕နဲ႔ အခန္႔မသင့္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ ေထာင္နန္းစံခဲ့ရသူေတြေတာင္ ရွိမွေတာ့ ျပည္ပအေျခစိုက္ သတင္းဌာနေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေျပာေနဖို႔ကို မလိုေတာ့ဘူး။ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြအတြက္ သတင္းယူေနတာ သိၿပီး၊ မိသြားခဲ့ရင္ျဖင့္ ေသာက္ျမင္ကတ္ပုဒ္မပါ ေပါင္းၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်ခဲ့တာလည္း အားလံုးအသိဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းမွာေနၿပီး ျပည္ပအေျခစိုက္ကာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူ သတင္းမုဆိုးေတြဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သားေကာင္မျဖစ္ဖို႔ သြားသတိ၊ စားသတိ၊ သတင္းလိုက္သတိ၊ ေျပာသတိ၊ ေမးသတိနဲ႔ သတိမ်ားစြာ ထားရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ေဖာ္ျပခြင့္မရႏိုင္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြ၊ ျပည္တြင္းက ေမးရင္ ေျဖဖို႔ ခက္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြဟာ ျပည္ပမီဒီယာေတြကေနတဆင့္ ျပည္သူေတြသိေအာင္ တင္ျပရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး သတင္းစာသမား ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနရတာဟာ ခ်မ္းသာဖို႔လမ္း၊ လူမႈဘဝေတြ အဆင္ေျပႏိုင္တဲ့ လမ္းရယ္လို႔ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ဝါသနာအရင္းခံရယ္၊ အမ်ားအက်ဳိးျပဳမႈ လုပ္ခ်င္တာရယ္ေတြေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ဘဝကို မက္မက္ေမာေမာ လုပ္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သတင္းေထာက္လစာ၊ သတင္းစာမူခ ရတာတို႔ထက္ ကိုယ္ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြ တုန္လႈပ္သြားရတာမ်ဳိး၊ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိသြားတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ရတဲ့ပီတိကို ပိုမက္ၿပီး သတင္းေထာက္လုပ္ေနၾကသူေတြက အမ်ားသားပါ။
သတင္းစာပညာရဲ႕ အေျခခံက်င့္ဝတ္မွာက သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ မိမိ ဘယ္သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ သတင္းေထာက္ ဘယ္သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ယခုသိလိုသမွ် ေမးျမန္းတာေတြကို သတင္းအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပမိတ္ဆက္ဖို႔ အေရးၾကီးအခ်က္ တရပ္အေနနဲ႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ျပည္ပအေျခစိုက္ သတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲဲ့ ျပည္တြင္းမွာေနသူ သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ ကိုယ္ဘယ္သတင္းဌာနကပါလို႔ ထုတ္ေဖာ္မိတ္ဆက္ သတင္းယူဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မတုန္း။ ကိုယ္ေမးမိတဲ့သူက သာမန္ျပည္သူထဲက လူတေယာက္ဆိုရင္ ထေျပးသြား႐ံု၊ မေျဖႏုိင္ဘူး အျငင္းခံရ႐ံုနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ေပမယ့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ သတင္းေပး တိုင္တန္းခံရၿပီး ေထာင္နန္းစံရမွာပါ။
တခါတေလ ကိုယ္ရထားတဲ့ သတင္းအစအနေတြက အထဲကေန လိုက္ဖို႔ အဆင္မေျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးက် သတင္းအစအန အခ်က္အလက္အျပည့္အစံု ေမးသင့္တဲ့ လူေတြကို ျပည္ပအေျခစိုက္ မိခင္သတင္းဌာနဆီ ပို႔ေပးလိုက္ရတယ္။ ဌာနမွာ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္က တာဝန္ယူၿပီး ျပည္တြင္းကို ေခၚဆိုေမးျမန္း ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္ရတဲ့ သတင္းမ်ဳိးေတြ ရွိေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုရင္းက အျဖစ္မွန္ သတင္းတပုဒ္ကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလိုက္ႏိုင္ဖို႔သာပဲ ျဖစ္တယ္။
တကယ္တမ္း ေျပာမျပလည္း သိႏိုင္တာကေတာ့ ျပည္တြင္းကေန ျပင္ပမီဒီယာအတြက္ အလုပ္လုပ္္ေပးေနသူ တရားမဝင္ သတင္းေထာက္တေယာက္ ဘဝဟာ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္ ၾကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တဘဝလံုး အဖမ္းခံ၊ အႏွိပ္စက္ခံၿပီး လဲရေလာက္တဲ့ သတင္း ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ အၿမဲ ေခါင္းထဲထည့္ စဥ္းစားေနရတယ္။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာနဲ႔ တန္လား၊ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ငါ့တဘဝလံုးရင္းၿပီး ေဖာ္ထုတ္လိုက္ရင္ျဖင့္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အားလံုးေကာင္းစားသြားမွာလား၊ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ လဲသင့္လဲရမွာေပမယ့္ တခါတခါ မိုက္႐ူးရဲမဆန္သင့္တဲ့ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေနရဦးမယ့္ အေျခအေနေတြကို ထည့္တြက္ေတြးရတာကလည္း သတင္းတပုဒ္ရဖို႔ ၾကိဳးစားရတာထက္ ပိုခက္ေသးေတာ့။
အဲဒီလို အေျခအေနေတြ၊ သိပ္ေျခလွမ္းမၾကဲဘဲ အသာဒိုင္လွ်ိဳလုပ္ရတဲ့ ကိစၥေတြ၊ သိလည္း မသိေစ၊ ျမင္လည္း မျမင္ေစ သတိထားရတဲ့ အေနအထားေတြ၊ ဒီလိုမ်ဳိး သတင္းေတြဟာ ဘယ္သူဘယ္ဆိုဒ္ကေန ထြက္ေနတာေတြကို မရိပ္မိေစဖို႔ ဆင္ျခင္ရတာမ်ဳိး ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ေနေနရတာမ်ဳိးေတြ တခါတေလ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိခင္သတင္းဌာနက အထက္လူၾကီး အယ္ဒီတာဆရာမ်ားက သတင္း တက္မလာတာၾကာရင္ ေထာင္းပါေတာ့တယ္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လစာ အလကားထိုင္ယူေနတယ္ အထင္မွားပါေတာ့တယ္။ အထဲမွာေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကိုယ္ေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္မို႔ ရွင္းျပေျပာျပရတယ္။
ျမန္မာျပည္က လူေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ အိုက္တင္ေပးတတ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္ေတြမ်ား သတင္းအတြက္ လိုအပ္လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ျဖင့္ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ႐ံုးဌာနေတြမ်ား ႐ိုက္မိရင္ျဖင့္ ပိုဆိုးေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္ပသတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဟာ ကင္မရာခိုး႐ိုက္နည္းလည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လုပ္ၾကရတယ္။ မီးေလာင္သတင္းေတြ၊ ဗံုးကြဲသတင္းေတြ မ်ားသြားၿပီး ထင္ထင္ေပၚေပၚ မ႐ိုက္မိေလနဲ႔ ရွင္းလို႔ကို ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္းက ဘယ္သတင္းစာေစာင္မွာ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ပါလို႔ သက္ေသမျပႏိုင္ရင္ေတာ့ ေညာင္းေပေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ။
စစ္အာဏာရွင္ေတြက သတင္းေထာက္ေတြကို ၿငိႇဳးမယ္ဆိုလည္း ၿငိႇဳးေလာက္ပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ဆႏၵျပမႈေတြ၊ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ နာဂစ္ေဘးဒုကၡလိုမ်ဳိး ၾကီးၾကီးမားမား အျဖစ္အပ်က္ သတင္းေတြ အျပင္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ စိစစ္ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ ၾကားထဲကေန ကမၻာသိျဖစ္ကုန္ေတာ့ မဟာအရွက္ေတာ္ ကြဲၿပီး ေရႊစိတ္ေတာ္က သတင္းေထာက္ေတြအေပၚ အတိုးခ်ၿငိႇဳးေလၿပီေပါ့။
တရားဝင္ ကဒ္ကိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ေတြေတာင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အမ်က္မရွေအာင္ ၾကည့္က်က္ေပါင္းေနရေသးတာပဲ။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက သတင္းအပို႔ေကာင္းလို႔ ဖုန္းအပိတ္ခံထားရဆဲသူေတြ၊ ကင္မရာအသိမ္းခံခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊ စစ္ေၾကာေရးမွာ တေနကုန္ ေနခဲ့လိုက္ရသူေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္း သတင္းၾကီးေတြ ရွိလာျဖစ္လာရင္ေတာင္ သူတို႔ေတြမွာ အေရးအသား သတိထားၾကတဲ့သူ အေမးအျမန္း ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့သူ အခ်ဳိ႕ေတြ ရွိတယ္ေလ။
ကိုယ္ၾကားဖူးတာတခုက ရဲသတင္းအထူးတပ္ဖြဲ႔ (အက္စ္ဘီ) က လူေတြဆို ျပည္ပအေျခစိုက္ စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္ဘက္ မီဒီယာေတြက သတင္းေတြဖတ္ၿပီး အထက္လူၾကီးကို တင္ျပၿပီး ေဖာ္လိုးအပ္ ျပန္လိုက္ရတာေတြ ရွိဆိုပဲ။
ျပည္တြင္းမွာ တရားဝင္ ထုတ္ေဝခြင့္ ရထားတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ လုပ္ေနပါရဲ႕နဲ႔ အခန္႔မသင့္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ ေထာင္နန္းစံခဲ့ရသူေတြေတာင္ ရွိမွေတာ့ ျပည္ပအေျခစိုက္ သတင္းဌာနေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေျပာေနဖို႔ကို မလိုေတာ့ဘူး။ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြအတြက္ သတင္းယူေနတာ သိၿပီး၊ မိသြားခဲ့ရင္ျဖင့္ ေသာက္ျမင္ကတ္ပုဒ္မပါ ေပါင္းၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်ခဲ့တာလည္း အားလံုးအသိဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းမွာေနၿပီး ျပည္ပအေျခစိုက္ကာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သတင္းဌာနအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူ သတင္းမုဆိုးေတြဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သားေကာင္မျဖစ္ဖို႔ သြားသတိ၊ စားသတိ၊ သတင္းလိုက္သတိ၊ ေျပာသတိ၊ ေမးသတိနဲ႔ သတိမ်ားစြာ ထားရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment