ကယ္သူမဲ့ နားက်ည္းခံျပင္းဖြယ္ ေရႊျမန္မာ တုိ႔၏ဒုကၡမ်ား

ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သြားေရာက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား အမ်ားစုသည္ တရားမဝင္သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသျဖင့္ တရားဝင္ ထိုင္းအလုပ္သမား မ်ားနည္းတူ အေျခခံအလုပ္သမား အခြင့္အေရး မရ ၾက။ ထိုင္း အလုပ္သမား ဥပေဒ အရလည္း အကာအကြယ္ မရၾကသည့္အျပင္ နယ္စပ္မွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သြားေရာက္စဥ္ တြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရာက္ရွိၿပီး တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္ၾကရာတြင္ လည္းေကာင္း အသက္အႏၲရာယ္ ႏွင့္ ႀကံဳၿပီး အသက္ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။

(၂ဝဝ၈)ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၉)ရက္ တြင္ ထိုင္းႏုိင္ငံ၊ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွ ဖူးကက္သို႔ သြားေရာက္သည့္ အေအးခန္း ကြန္တင္နာယာဥ္တြင္ အသက္႐ွဴ မြန္းၾကပ္သျဖင့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား (၅၄)ဦး ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ႏုိင္ငံ တာဝန္ရွိသူမ်ား ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ ျပည့္စံုသည့္ (၄၁)ဦး အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ စုစုေပါင္း ထိုင္းဘတ္ေငြ (၁.၄၃၅)သန္း ရရွိခဲ့ၾကသည္။

အသက္ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ဳိး အလားတူျဖစ္သည့္ ျဖစ္စဥ္တစ္ရပ္ အျဖစ္ (၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၂၈)ရက္က ထိုင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း ခြၽန္ေဖာ္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အဝင္လမ္းအနီးမွာ အေလာင္း(၃)ေလာင္း ေတြ႕ရွိခဲ့ၾကသည္။ စိစစ္ၾကည့္ေသာအခါ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တင္ေဆာင္ လာသည့္ကားတစ္စီးမွ အသက္႐ွဴမြန္းၾကပ္ ေသဆံုးၾကသည့္အတြက္ ပစ္ခ်သြားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆး႐ံုေဆးစစ္ခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ားက ဆိုသည္။ တင္လာသည့္ကားက လူေသမႈအျပင္ လူကုန္ကူးမႈႏွင့္ပါ အေရးယူခံရမည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ အခုလို အေလာင္းကို အလွ်င္အျမန္ လာပစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထုိင္းသတင္းဌာနမ်ားက ေဖာ္ျပထားသည္။

(၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ေမလအတြင္း ထုိင္းေတာင္ပိုင္း၊ ရေနာင္းၿမိဳ႕နယ္၏ ရြာတစ္ရြာရွိ အိမ္တစ္အိမ္သည္ တရားမဝင္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ လူကုန္ကူးမႈႏွင့္ ပတ္သက္သည္ဟု ေက်ာ္ေစာသတင္းရွိမႈေၾကာင့္ ထိုင္းႏုိင္ငံအာဏာပိုင္မ်ားက ဝင္ေရာက္စီးနင္းမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုအိမ္သည္ နယ္စပ္မွတရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို အျခားေနရာေဒသမ်ားသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးသည္ ့ၾကားစခန္းအျဖစ္ အသံုးျပဳထားသည္ကို ေတြ႕ရသည့္အျပင္ ေရခဲပံုးမ်ားထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ျမန္မာအလုပ္သမား (၃၄)ဦးကို တင္ေဆာင္ထားသည့္ ကုန္တင္ကားႏွစ္စီးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထိုကားႏွစ္စီးစလံုးသည္ ဖန္ငႏွင့္ ဖူးခက္ဘက္သို႔ ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မီ ေဖာ္ထုတ္တားဆီးႏုိင္ခဲ့ၾက၍သာ အသက္ဆံုး႐ံႈးမႈမရွိျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိသုိ႔သြားလာစဥ္တြင္ အသက္အႏၲရာယ္ရွိသည္သာမက ထိုင္းႏုိင္ငံအတြင္း အိမ္ေဖာ္အလုပ္ လုပ္ရသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ျပင္ပႏွင့္ ဆက္သြယ္ခြင့္ မရၾကသည့္ အတြက္ အိမ္ရွင္မ်ား၏ အႏိုင္အထက္ျပဳမႈျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံေနရၾကဆဲျဖစ္သည္။ (၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၇)ရက္ညပိုင္းတြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ဘန္ကပိရပ္ကြက္၊ လဖေလာင္း (၁ဝ၁)လမ္းရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္လုပ္ကိုင္စဥ္ အိမ္ရွင္မ်ားမရွိသည့္ အခိုက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာႏွင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ရဲမွအမႈစံုစမ္းဆဲျဖစ္သည္။

အလားတူျဖစ္စဥ္မ်ဳိး (၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၅)ရက္ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း စူရဌာနီခ႐ိုင္၊ ေကာ့စေမြၿမိဳ႕တြင္ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္တစ္ဦး အသတ္ခံရသည့္ျဖစ္စဥ္ ရွိခဲ့သည္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ ဘန္ေကာက္သို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ေနစဥ္ အိမ္ေဖာ္တစ္ဦး တည္းရွိေနခိုက္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက အဓမၼက်င့္ရန္ ႀကံစည္စဥ္ ခုခံရင္း အသတ္ခံရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားအမ်ဳိးသား အမ်ားစုသည္ ပင္လယ္ျပင္သြား ထုိင္းငါးဖမ္းေလွမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကရာ ကမ္းသို႔ ဆိုက္ကပ္ျခင္းမရွိသျဖင့္ ႏွစ္လၾကာ အလုပ္လုပ္ရျခင္း ႏွင့္ လုပ္အားခမရျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ ေရကူး၍ ကမ္းသို႔ ကူးခတ္ရင္း ေရနစ္ ေသဆံုးၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ (၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၄) ရက္၊ ထိုင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ စူရဌာနီ၊ ခေနာင္ေလွဆိပ္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ထိုင္းပလာ တူးေလွမွ ျမန္မာေရလုပ္သား ႏွစ္ဦး ေရကူးထြက္ေျပးရင္း ေရလယ္တြင္ ေရနစ္ေသဆံုးခဲ့သည္။ ေရမကူးတတ္သူမ်ားမွာမူ ထိုေလွေပၚတြင္ ဆက္လက္ ကြၽန္ခံေနရဆဲ ျဖစ္သည္။

ေဒသခံေလွလုပ္သားတစ္ဦး ေျပာျပခ်က္အရ ထိုင္းလူပြဲစားမ်ားသည္ ထုိင္းရဲမ်ားႏွင့္ ေပါင္းကာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ လူမ်ားကိုေရြးၿပီး ငါးဖမ္းေလွမ်ားသို႔ ေရာင္းစားၾကေၾကာင္း၊ ထိုေလွမ်ားသည္ကမ္းသို႔ ျပန္မကပ္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ဖမ္းလို႔ရသည့္ ငါးမ်ားကို တျခား ေလွတစ္စီးေပၚသို႔ ေျပာင္းကဲ့ယူသြားၾကေၾကာင္း ပင္လယ္ျပင္တြင္ နာမက်န္းျဖစ္က ေဆးကုသေပးမႈမရွိဘဲ ပင္လယ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ေလ့ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

(၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ(၂)ရက္၊ နံနက္ေစာေစာပိုင္းတြင္ Chawsanlam အမွတ္ (၁) ငါးဖမ္းေလွသည္ မဟာခ်ဳိင္ Palarsaphan ငါးဖမ္းေလွဆိပ္မွ အင္ဒိုနီးရွားပင္လယ္ ျပင္တြင္ ငါးဖမ္းရာ ဖမ္းမိသည့္ ငါးအေလးခ်ိန္ အလြန္မ်ားကာ ေလွေမွာက္နစ္ျမဳပ္သျဖင့္ ေလွေပၚရွိ ျမန္မာ အလုပ္သမား၊ ထိုင္းအလုပ္သမား(၁၉)ဦး ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သည္။ ထိုင္းႏွစ္ဦး၊ ဗမာႏွစ္ဦးႏွင့္ မြန္တစ္ဦးတို႔သာ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္သည္။ ေလွပိုင္ရွင္မွ ¤င္း၏ေလွလည္း ဆံုး႐ံႈးရသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သူမ်ား၏ မိသားစုမ်ားသို႔ ထိုင္းဘတ္ေငြ (၃ဝဝဝဝ)စီ ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္သာ ေပးခဲ့သည္။
Source : http://www.hanthawaddy.org/2009/12/blog-post_5770.html