သတင္း-မဇၥ်ိမ၊ ကာတြန္းဟန္ေလး ၊ နာဂစ္ ဆိုင္ကလံုးမုန္တုိင္း ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွ အကူအညီေပးေရး ရံပံုေငြမ်ား ထပ္မံ လိုအပ္ေနေသးေၾကာင္း သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရၾကားရသည္မွာ စိတ္ပ်က္စရာႏွင့္ စိတ္မသက္သာစရာ ေကာင္းလွသည္။ ျမန္မာ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ ဘ႑ာတုိက္ကို ဖြင့္၍ ဤဒုကၡသည္မ်ားကို ကူညီရန္ တာဝန္ရိွသည္ဟု ေျပာသံဆိုသံမ်ားကိုမူ မၾကားရသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၂ဝဝ၂ ခုကတဲက ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကုန္သြယ္ေရး ပိုေငြ ေတာက္ေလွ်ာက္ျပခဲ့ရာ၂ဝဝ၇-ဝ၈ ဘ႑ာႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၃.၂ ဘီလ်ံရွိ၍ ၂ဝဝ၈-ဝ၉ ဘ႑ာႏွစ္တြင္ ၂.၅ ဘီလ်ံရွိသည္။ (ဘ႑ာေရးႏွစ္သည္ ႏွစ္စဥ္ မတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ကုန္ဆံုးသည္) ထြန္းကားလာေနေသာ သဘာဝဓါတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေရနံမွ ရေငြမ်ားေၾကာင့္ ဤသို႔ ပိုေငြျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္၏ အဆိုအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏုိင္ငံျခား အရံေငြေၾကးပမာဏမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃.၄ ဘီလ်ံရွိၿပီး၊ အျခား သတင္းရပ္ကြက္မ်ားကမူ ၄ ဘီလ်ံနီးပါး ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။အားလံုး ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကသည့္ အတိုင္းပင္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ေမလ နာဂစ္ ဆုိင္ကလံုးမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္အၿပီး၌ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ေဒသမ်ားသို႔ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ား ဝင္ေရာက္ခြင့္ကို ခြင့္ျပဳရန္ စစ္အစိုးရက ဝန္ေလးေနခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားကလဲၾကီးလာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားကလဲ ေလာဘထြက္လာမွသာ အဆိုပါ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီမ်ားကို လက္ခံ ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားလဲ တိုင္းျပည္ပိုက္ဆံကို ထုတ္သံုးရန္ မလိုေတာ့ဘဲ သက္သာရာ ရသြားခဲ့သည္။ ဤကူညီကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းၾကီးတြင္ စစ္အစိုးရဘက္မွ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ဟူ၍ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ႏွင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသို႔ အကူအညီမ်ား ဝင္ေရာက္ျခင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းသာ ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး မ်ားႏွင့္ ပုလဲနံပသင့္ေသာ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား၏ ဟန္ျပ စတိသေဘာမွ် အလႉအတန္း တခ်ဳိ႔မွလြဲ၍ ဘာမွမျမင္ခဲ့ၾကရ။ အဆုိပါ လႉဒါန္းေငြမ်ားကို ကုလသမဂၢႏွင့္ သံတမန္ အသိုင္းအဝိုင္းသို႔ ေပးအပ္ၿပီး၊ နာမည္ေကာင္း ယူႏိုင္ေသးသည္။ အျခား လႉဒါန္းမႈ မွန္သမွ်မွာမူ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားမ်ား၊ ေဒသခံႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအိုမ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယန္၊ မူဆလင္၊ ဟိႏၵဴ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားထံမွသာ ျဖစ္သည္။
နာဂစ္လြန္ကာလ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္း၏ ဤၾကီးမားလွေသာ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံကိန္းၾကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာဘို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား ေငြလဲလက္မွတ္ (FEC) ၏ ျပည္တြင္းက်ပ္ေငြ ေပါက္ေစ်းႏွင့္ ေဒၚလာႏွင့္ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္ရွိ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေပါက္ေစ်းတုိ႔အၾကား မတူညီေသာ ေစ်းႏံႈးမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ေငြသန္းႏွင့္ခ်ီ၍ နစ္နာခဲ့ရသည္ကို အားလုံးအသိပင္ ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ေငြမ်ားအားလုံးကို ျမန္မာအစိုးရၾကားက အေခ်ာင္ ရရွိသြားခဲ့သည္။ (ဤသို႔ ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ ေပးေငြမ်ား အေရခြံ အခြါခံရသည္ကို ဤ (FEC) စနစ္ကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့သည့္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကတဲက မည္သူမွ် မေျပာခဲ့ၾကပါ။ ဤကာလမ်ားအတြင္း ကုလသမဂၢႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအန္ဂ်ီအို (INGO) မ်ားက ဤျခားနားခ်က္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေရးအတြက္ အစိုးရထံ ေပးအပ္ရသည့္ ‘အခြန္’ အျဖစ္သာ သေဘာထားခဲ့ၾကသည္)။ ယခုအခါ အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ FEC တို႔၏ ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်း ျခားနားခ်က္သည္ ၁ဝ% ေအာက္သို႔ က်လာရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားအဘို႔ အျမတ္ထြက္ေရး နည္းလမ္းသစ္မ်ား ရွာရန္မွာ ပိုမို ခက္ခဲလာခဲ့သည္။ ဗဟုိဘဏ္ကလည္း အမွန္ေငြေၾကး ပမာဏ (money supply) ကို အစဥ္ေလွ်ာ့ျပေနၿပီး၊ မတန္တဆ တန္ဘိုးျမႇင့္ထားေသာ ေဒသသံုးေငြကို ႐ိုက္ထုတ္ေနသည္။ ADB ၏ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈႏံႈးသည္ ၂ဝဝ၇ ႏွင့္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မ်ားက ၃၇% ႏွင့္ ၃ဝ% အသီးသီး ရွိခဲ့သည္။ စီးပြါးေရး တိုးတက္မႈႏံႈးမွာ ၁ဝ% ေအာက္တြင္သာ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚလာႏွင့္ က်ပ္ေငြ လဲလယ္ႏံႈးမွာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ တေဒၚလာလွ်င္ က်ပ္ ၁၃ဝဝ ရွိရာမွ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ တေဒၚလာလွ်င္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ သာ ရွိေတာ့ၿပီး က်ပ္ေငြတန္ဘိုး ပိုမို ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ က်ပ္ေငြတန္ဘိုး ျမင့္တက္လာမႈေၾကာင့္ အျခားေငြမာအားလံုး အေပၚတြင္ ထိခိုက္မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီမ်ားအေပၚ သြယ္ဝိုက္ခြန္ ေပးရသလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေငြမာမ်ား တန္ဘိုးခ်လိုက္ရသလိုလဲ ျဖစ္သြားသည္။
ျပည္တြင္းတြင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားက အစိုးရပိုင္ ပစၥည္းမ်ား၊ အေဆာက္အဦမ်ား၊ ကားမ်ား၊ သစ္ႏွင့္သတၱဳတူးေဖာ္ ခြင့္လိုင္စင္မ်ား ေရာင္းစားျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာကို ဆက္လက္ ‘လုယက္’ ေနသည္။ ပုဂၢလိကပိုင္ က႑မွ ေငြမ်ား ခန္းေျခာက္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုလဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဤေငြမ်ား အားလံုးသည္ ျမန္မာ့စီးပြါးေရးဦးပိုင္ လီမိတက္ (UMEHL) ကဲ့သို႔ေသာ ကုမၸဏီမ်ား၊ စစ္တပ္မွ ရွယ္ယာ ပါဝင္ထားသည့္ ဖက္စပ္လုပ္ငန္း အမ်ားအျပား ႏွင့္ စစ္အစိုးရ မိသားစုဝင္မ်ား ပိုင္ဆိုင္သည့္ ကုမၸဏီမ်ားမွတဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား၏ အိတ္ေထာင္ထဲ အကုန္ ေရာက္သြားသည္။ တဖန္ ဤေငြမ်ားကို ပင္လယ္ရပ္ျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ကဲ့ထုတ္ၾကၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား ျပဳလုပ္ထားၾကသည္။
ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ခရီးသြားၾကည့္လွ်င္ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ရေသးေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ လမ္းစသည့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦမ်ားမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပ်က္စီးဆဲရွိေသးၿပီး ေဝးလံ ေခါင္းပါးသည့္ေဒသမွ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္မ်ားမွာ စားနပ္ရိကၡာ ႏွင့္ ေရမလံုေလာက္မႈ၊ အိုးအိမ္မရွိမႈ၊ သူတုိ႔ စားဝတ္ေနေရးမ်ားကို ျပန္လည္ မတည္ေထာင္ႏိုင္ေသးမႈ စသည့္ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကို ခံစားရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရမည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ၏ အကူအညီသာ မရလွ်င္ ဤအေျခအေနမွာ ပို၍ ဆိုးရြားေနမည္ ဆိုသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ INGO မ်ားကေရာ ႐ိုး႐ိုးသားသားႏွင့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ စစ္အစိုးရကို ဖိအား မေပးသင့္ေပဘူးလား။ ယခုေတာ့ INGO အသိုင္းအဝိုင္းသည္ သူတုိ႔၏ မူမ်ားကို ေဘးခ်ိတ္ကာ သူတို႔နဲနဲျဖစ္ျဖစ္၊ မ်ားမ်ားျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခြင့္ ရေရးအတြက္ အစိုးရ၏ အၿမီးစားဖက္ ေခါင္းစားဖက္ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား၊ အာဏာပိုင္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ားကို ထပ္မံေတာင္းခံ ေနၾကသည္။ အဆိုပါ INGO မ်ားကို စစ္အစိုးရက အျခားနယ္ပယ္တို႔တြင္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ေပးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းမွာ အိပ္မက္သာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမ့ဳိႏွင့္ အနီးတဝိုက္တြင္ပင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မိဘမဲ့ေက်ာင္းမ်ား၊ လမ္းေဘးကေလးမ်ားဆိုင္ရာ ပေရာဂ်က္ စီမံကိန္း လုပ္ငန္းခြင္မ်ားႏွင့္ အျခား ေဒသႏၲရ လူမႈေရးစီမံကိန္း လုပ္ငန္းခြင္မ်ားသို႔ ရဲအထူးသတင္း တပ္ဖြဲ႔၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စံုစမ္းစစ္ေဆးျခင္းမရိွဘဲ သြားေရာက္ခြင့္ မရၾကပါ။ ဤသို႔ သူတုိ႔၏ နာဂစ္ပေရာဂ်က္ လုပ္ငန္းခြင္ အၾကီးစားၾကီးမ်ား ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနႏိုင္ေရးႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ား လစာ ဆက္ထုတ္ႏိုင္ေရးတို႔ အတြက္ ႏိုင္ငံတကာက လႉဒါန္းေငြမ်ားကို ရရွိေရး အလုအယက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနမည့္အစား အဆုိပါ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ INGO မ်ားကလည္း စစ္အစိုးရ၏ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ေနမႈမ်ားကို အျခား အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ႐ိုး႐ိုးသားသား ထုတ္ေဖာ္ မေျပာသင့္ေပဘူးလား။
http://www.mizzimaburmese.com/မွ ရယူပါသည္။
နာဂစ္လြန္ကာလ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္း၏ ဤၾကီးမားလွေသာ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံကိန္းၾကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာဘို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား ေငြလဲလက္မွတ္ (FEC) ၏ ျပည္တြင္းက်ပ္ေငြ ေပါက္ေစ်းႏွင့္ ေဒၚလာႏွင့္ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္ရွိ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေပါက္ေစ်းတုိ႔အၾကား မတူညီေသာ ေစ်းႏံႈးမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ေငြသန္းႏွင့္ခ်ီ၍ နစ္နာခဲ့ရသည္ကို အားလုံးအသိပင္ ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ေငြမ်ားအားလုံးကို ျမန္မာအစိုးရၾကားက အေခ်ာင္ ရရွိသြားခဲ့သည္။ (ဤသို႔ ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ ေပးေငြမ်ား အေရခြံ အခြါခံရသည္ကို ဤ (FEC) စနစ္ကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့သည့္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကတဲက မည္သူမွ် မေျပာခဲ့ၾကပါ။ ဤကာလမ်ားအတြင္း ကုလသမဂၢႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအန္ဂ်ီအို (INGO) မ်ားက ဤျခားနားခ်က္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေရးအတြက္ အစိုးရထံ ေပးအပ္ရသည့္ ‘အခြန္’ အျဖစ္သာ သေဘာထားခဲ့ၾကသည္)။ ယခုအခါ အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ FEC တို႔၏ ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်း ျခားနားခ်က္သည္ ၁ဝ% ေအာက္သို႔ က်လာရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားအဘို႔ အျမတ္ထြက္ေရး နည္းလမ္းသစ္မ်ား ရွာရန္မွာ ပိုမို ခက္ခဲလာခဲ့သည္။ ဗဟုိဘဏ္ကလည္း အမွန္ေငြေၾကး ပမာဏ (money supply) ကို အစဥ္ေလွ်ာ့ျပေနၿပီး၊ မတန္တဆ တန္ဘိုးျမႇင့္ထားေသာ ေဒသသံုးေငြကို ႐ိုက္ထုတ္ေနသည္။ ADB ၏ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈႏံႈးသည္ ၂ဝဝ၇ ႏွင့္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မ်ားက ၃၇% ႏွင့္ ၃ဝ% အသီးသီး ရွိခဲ့သည္။ စီးပြါးေရး တိုးတက္မႈႏံႈးမွာ ၁ဝ% ေအာက္တြင္သာ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚလာႏွင့္ က်ပ္ေငြ လဲလယ္ႏံႈးမွာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ တေဒၚလာလွ်င္ က်ပ္ ၁၃ဝဝ ရွိရာမွ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ တေဒၚလာလွ်င္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ သာ ရွိေတာ့ၿပီး က်ပ္ေငြတန္ဘိုး ပိုမို ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ က်ပ္ေငြတန္ဘိုး ျမင့္တက္လာမႈေၾကာင့္ အျခားေငြမာအားလံုး အေပၚတြင္ ထိခိုက္မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီမ်ားအေပၚ သြယ္ဝိုက္ခြန္ ေပးရသလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေငြမာမ်ား တန္ဘိုးခ်လိုက္ရသလိုလဲ ျဖစ္သြားသည္။
ျပည္တြင္းတြင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားက အစိုးရပိုင္ ပစၥည္းမ်ား၊ အေဆာက္အဦမ်ား၊ ကားမ်ား၊ သစ္ႏွင့္သတၱဳတူးေဖာ္ ခြင့္လိုင္စင္မ်ား ေရာင္းစားျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာကို ဆက္လက္ ‘လုယက္’ ေနသည္။ ပုဂၢလိကပိုင္ က႑မွ ေငြမ်ား ခန္းေျခာက္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုလဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဤေငြမ်ား အားလံုးသည္ ျမန္မာ့စီးပြါးေရးဦးပိုင္ လီမိတက္ (UMEHL) ကဲ့သို႔ေသာ ကုမၸဏီမ်ား၊ စစ္တပ္မွ ရွယ္ယာ ပါဝင္ထားသည့္ ဖက္စပ္လုပ္ငန္း အမ်ားအျပား ႏွင့္ စစ္အစိုးရ မိသားစုဝင္မ်ား ပိုင္ဆိုင္သည့္ ကုမၸဏီမ်ားမွတဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား၏ အိတ္ေထာင္ထဲ အကုန္ ေရာက္သြားသည္။ တဖန္ ဤေငြမ်ားကို ပင္လယ္ရပ္ျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ကဲ့ထုတ္ၾကၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား ျပဳလုပ္ထားၾကသည္။
ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ခရီးသြားၾကည့္လွ်င္ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ရေသးေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ လမ္းစသည့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦမ်ားမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပ်က္စီးဆဲရွိေသးၿပီး ေဝးလံ ေခါင္းပါးသည့္ေဒသမွ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္မ်ားမွာ စားနပ္ရိကၡာ ႏွင့္ ေရမလံုေလာက္မႈ၊ အိုးအိမ္မရွိမႈ၊ သူတုိ႔ စားဝတ္ေနေရးမ်ားကို ျပန္လည္ မတည္ေထာင္ႏိုင္ေသးမႈ စသည့္ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကို ခံစားရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရမည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ၏ အကူအညီသာ မရလွ်င္ ဤအေျခအေနမွာ ပို၍ ဆိုးရြားေနမည္ ဆိုသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ INGO မ်ားကေရာ ႐ိုး႐ိုးသားသားႏွင့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ စစ္အစိုးရကို ဖိအား မေပးသင့္ေပဘူးလား။ ယခုေတာ့ INGO အသိုင္းအဝိုင္းသည္ သူတုိ႔၏ မူမ်ားကို ေဘးခ်ိတ္ကာ သူတို႔နဲနဲျဖစ္ျဖစ္၊ မ်ားမ်ားျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခြင့္ ရေရးအတြက္ အစိုးရ၏ အၿမီးစားဖက္ ေခါင္းစားဖက္ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား၊ အာဏာပိုင္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ားကို ထပ္မံေတာင္းခံ ေနၾကသည္။ အဆိုပါ INGO မ်ားကို စစ္အစိုးရက အျခားနယ္ပယ္တို႔တြင္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ေပးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းမွာ အိပ္မက္သာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမ့ဳိႏွင့္ အနီးတဝိုက္တြင္ပင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မိဘမဲ့ေက်ာင္းမ်ား၊ လမ္းေဘးကေလးမ်ားဆိုင္ရာ ပေရာဂ်က္ စီမံကိန္း လုပ္ငန္းခြင္မ်ားႏွင့္ အျခား ေဒသႏၲရ လူမႈေရးစီမံကိန္း လုပ္ငန္းခြင္မ်ားသို႔ ရဲအထူးသတင္း တပ္ဖြဲ႔၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စံုစမ္းစစ္ေဆးျခင္းမရိွဘဲ သြားေရာက္ခြင့္ မရၾကပါ။ ဤသို႔ သူတုိ႔၏ နာဂစ္ပေရာဂ်က္ လုပ္ငန္းခြင္ အၾကီးစားၾကီးမ်ား ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနႏိုင္ေရးႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ား လစာ ဆက္ထုတ္ႏိုင္ေရးတို႔ အတြက္ ႏိုင္ငံတကာက လႉဒါန္းေငြမ်ားကို ရရွိေရး အလုအယက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနမည့္အစား အဆုိပါ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ INGO မ်ားကလည္း စစ္အစိုးရ၏ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ေနမႈမ်ားကို အျခား အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ႐ိုး႐ိုးသားသား ထုတ္ေဖာ္ မေျပာသင့္ေပဘူးလား။
http://www.mizzimaburmese.com/မွ ရယူပါသည္။
0 comments:
Post a Comment